پلهای مقوایی

 

من از احساس تر بودن به یاد ساقه می پیچم

من از بوی اقاقیها به سوی جاده می پیچم

من از داروغه ها اینجا سراغ از عشق میگیرم

از این بی ابی گلهای این سجاده دلگیرم

زمستان نیست،باران نیست،صدا در لحظه هم جاریست

ولی گلخانه تب  دارد،هوا از قاصدک خالیست

تو را در زیر خاکستر به یاد عشق میدارند

مرا در باغ بی باران به سوگ لاله میکارند

و من در حسرت باران،به یاد سیب میمانم

به گورستان بی روزن،شبی از مرگ میخوانم

دل و خوشباوریهایش کنار خنده جا مانده

درخت ارزوها را شکوه اشک لرزانده

همیشه شعرمان سرد است و چشمی را نمی بندد

نگاه کودکان اینجا به دلقکها نمیخندد

به نام رنگ یکرنگی دچار گریه باید شد

حدیث از شعله باید گفت،وقتی سایه باید شد

چنان ما خرده میگیریم از استقلال گلخانه

که از بیم بداوایی قناری مانده در لانه

دگر کو اعتبار بوی یاس و رنگ خاکستر

نسیم و لاله دور از هم،شب و فریاد همبستر

به دیوار شهامت عکس انگشتان خون الود

و مادر یاد فرزندش که وقتی رفت،خندان بود

چقدر از نم نم باران به یاد عشق افسردیم

چقدر از مرگ باورها به دست لحظه ها مردیم

حکایت نقل سیمان است و اینجا پر ز تیراهن

حکایت مرگ پروازاست و از هر خانه ای شیون

هجوم وحشی وحشت به نفرینگاه تنهایی

شب تاریک و عابر کور و پلهای مقوایی